Theoretisch en experimenteel onderzoek naar fusie met magnetische opsluiting heeft aangetoond dat verbeterde operationele modi vaak afhankelijk zijn van een groot aantal diagnoses die de vorm van het plasma nauwkeurig reconstrueren. Tegelijkertijd is in de terugkoppelingslus een toenemend aantal modellen nodig om de signalen van de diagnostieken te verwerken. Naarmate het aantal hulpmiddelen om een model te maken toeneemt, neemt ook de verscheidenheid aan verschillende architecturen die een plasmasysteem moet kunnen draaien toe. Modellen kunnen op verschillende manieren worden geschreven. Vanwege de real-time eisen is er echter een raamwerk nodig voor het real-time systeem, en de modellen moeten in een dergelijk raamwerk in kaart worden gebracht. Een fusieraamwerk vereist dus dat alle modellen worden gemaakt met dezelfde architectuur waarop het raamwerk is gebouwd, of dat modellen met verschillende architecturen worden herwerkt om in het raamwerk te kunnen draaien. In dit werk zullen nieuwe architecturen worden gebouwd voor een generiek plasma real-time raamwerk om het aantal beschikbare interfaces te vergroten. Nieuw ontwikkelde componenten zullen het raamwerk voorzien van de hulpmiddelen en de interfaces die nodig zijn om te interfacen met grafische, python en wiskundige functiemodellen. Hun toepassing op bestaande raamwerken zal ook worden getoond. Componenten zullen vervolgens worden getest en aan een raamwerk worden toegevoegd.