Elektrische verbindingen tussen componenten op een printkaart worden gerealiseerd aan de hand van koperbaantjes. De minimale breedte en de afstand tussen de baantjes bepaalt hoe dicht de componenten bij elkaar geplaatst kunnen worden en dus hoeveel functionaliteit op een gegeven oppervlakte kan geïmplementeerd worden. Fijnere baantjes vereisen een hogere adhesie. Dit wordt gerealiseerd door de ruwheid van het oppervlak te verhogen, waarbij de verbeterde mechanische verankering leidt tot een verhoging van de adhesie. Het voornaamste nadeel van hoge ruwheid is dat de signaalverliezen bij hogere frequenties sterk toenemen. Een verbeterde adhesie bij minimale ruwheid is dus van groot belang. In dit proefschrift wordt fundamenteel onderzoek verricht naar oppervlakmodificaties van epoxyharsen om de adhesie met stroomloos koper te verhogen. De doelstelling is om de ruwheid zo laag mogelijk te houden. De modificaties bestaan uit nat chemische methoden die amine groepen introduceren op het oppervlak. Deze groepen verhogen de oppervlakconcentratie aan palladium complexen tijdens de katalytische activatie voorafgaand aan de stroomloze koper afzetting. Vier methodes om amine groepen te introduceren op het oppervlak worden beschreven: koppeling met cyanurylchloride, adsorptie van polyamines, polydopamine en polyamines gebonden op polydopamine. Na evaluatie bleek dat enkel de laatste twee methodes de adhesie kunnen verhogen bij lagere ruwheden en bij welbepaalde condities van de koperafzetting.