De komst van betrouwbare draadloze digitale communicatiesystemen heeft een revolutie teweeggebracht in de manier waarop mensen met elkaar omgaan en zo de weg vrijgemaakt voor technologieën die hoge transmissiesnelheden ondersteunen, zoals draadloos internet, digitale audio en video, mobiele telefonie, satellietcommunicatie, enz... Bovendien, stellen we in de hedendaagse, dynamische maatschappij een aanhoudende toename van het aantal draadloze toepassingen en gimmicks vast, zoals laptops, smartphones en tabletcomputers. Om interferentie tussen verschillende gebruikers te vermijden, splitst men het beschikbare frequentiespectrum van het draadloos kanaal op in verschillende niet-overlappende frequentiebanden (draaggolfkanalen) en wordt aan elke zender een specifiek draaggolfkanaal toegekend. Vooraleer het signaal verstuurd wordt, verschuift de zender de frequentie-inhoud ervan naar de desbetreffende frequentieband met behulp van een sinusvormig referentiesignaal (draaggolf). Op gelijkaardige wijze wordt aan de ontvangerzijde de frequentie-inhoud van het ontvangen signaal verschoven naar de oorspronkelijke frequentieband. Om betrouwbare reconstructie te waarborgen dienen de draaggolfsignalen aan de zender en ontvanger gesynchronizeerd te zijn. In dit proefschrift passen we het basisexpansiemodel (BEM) toe om draaggolfsynchronizatie te realiseren. Zo'n BEM stelt ons in staat nieuwe algoritmes voor draaggolfsynchronizatie te ontwikkelen gebaseerd op een parametrische voorstelling van de draaggolffasefout. De performantie van deze algoritmes wordt grondig bestudeerd, zowel analytisch als numeriek.