Miljoenen jaren van evolutie hebben organismen ertoe gedwongen om oplossingen te ontwikkelen voor een resem levensechte problemen. Ingenieurs worden dagdagelijks met soortgelijke problemen geconfronteerd. Daarom kijken meer en meer ingenieurs naar de beschikbare oplossingen in de natuur voor inspiratie bij industrieel ontwerp, ook binnen geavanceerde toepassingsgebieden. Een voorbeeld van een organisme dat zich op frappante wijze heeft aangepast aan zijn omgeving is het zeepaardje. Deze vis gebruikt de rugvin als voornaamste bron van voortstuwing doorheen het water. Dit zorgt voor een goede manoeuvreerbaarheid binnen het obstakelrijke habitat van het zeepaardje, maar beperkt tevens de zwemsnelheid. Hierdoor kan het zeepaardje nauwelijks ontsnappen aan roofvissen. Om te overleven vertrouwt het zeepaardje dan ook op een skeletaal pantser dat het lichaam bedekt, waaronder ook de grijpstaart. De staart van het zeepaardje combineert dan ook op efficiënte wijze radiale stijfheid (door het pantser) met flexibiliteit (aangezien het als grijporgaan dienst doet). De combinatie van stijfheid en flexibiliteit binnen eenzelfde ontwerp is zondermeer interessant vanuit ingenieursstandpunt, aangezien beide mechanische eigenschappen zich doorgaans maar moeilijk laten verenigen. Daarom wordt de biomechanische structuur van de zeepaardstaart via modellering bestudeerd vanuit een ingenieursstandpunt, teneinde als inspiratiebron te dienen voor industrieel ontwerp binnen verschillende toepassingsgebieden, waaronder de biomedische wereld.