In dit doctoraatsproefschrift wordt een concept voor een lichtgewicht staal-betonbrugdek onderzocht dat tracht de nadelen van zowel stalen orthotrope rijvloeren als betonnen brugdekken te elimineren. Het prototype dek bestaat uit een betonnen kern tussen twee dunne staalplaten. De ruimte tussen deze platen wordt gevuld met een zelfverdichtend hogesterktebeton, waarbij een zo klein mogelijke vullingsgraad wordt nagestreefd door het gebruik van polystyreenblokken. Het beton zorgt voor een 2D rasterstructuur, waardoor zowel de schuifspanningen van bovenste naar onderste staalplaat doorgegeven kunnen worden en virtuele steunpunten voor de bovenste staalplaat ontstaan. Het isotrope gedrag wordt verwezenlijkt door drie dwarse betonribben. De verbinding tussen de betonnen kern en de staalplaten wordt gerealiseerd door middel van een epoxylijmlaag, ingestrooid met fijne granulaten. Enerzijds werd het statisch en dynamisch gedrag van dergelijke sandwichstructuur onderzocht door middel van verkennende testen op kleine schaalmodellen, dwarskrachtproeven, push-out testen, en tenslotte twee sandwichpanelen op ware grootte, waarvan er één statisch werd beproefd tot breuk en één dynamisch werd getest. Op basis van deze statische en dynamische belastingsproeven kan besloten worden dat het staal-beton brugdekconcept over de nodige weerstand ten opzichte van de ontwerpbelastingen op bruggen beschikt. Anderzijds werd ook een numerieke studie uitgevoerd waarbij eerst het model werd geverifieerd aan de hand van een vergelijking met rekstrookmetingen uitgevoerd bij de hierboven vermelde proeven. Dit model werd finaal toegepast om de afmetingen van de verschillende brugdekelementen te optimaliseren.