Sinds de laatste jaren is er in het elektrisch energienet een enorme toevloed aan kleine decentrale generatoren, vaak op basis van hernieuwbare energiebronnen. De distributienetten werden echter niet gebouwd om injectie van energie toe te laten. Hierdoor komen steeds meer problemen in de distributienetten voor, zoals bijvoorbeeld overspanningen tijdens zonnige periodes. Dit bemoeilijkt de verdere integratie van hernieuwbare energiebronnen. In deze context werd het microgridconcept voorgesteld om een gecoördineerde koppeling van decentrale generatoren in het net mogelijk te maken. Microgrids zijn kleine subnetten die lokaal hun elementen, zoals de generatoren en de lasten regelen om bepaalde doeleinden te bereiken. Ze kunnen bijvoorbeeld de spanningsregeling in hun net verzorgen of als een geheel meespelen in de energiemarkten. Een karakteristiek van microgrids is dat ze onafhankelijk van het net kunnen werken, in het zogenaamde eilandbedrijf. In eilandbedrijf moeten het verbruik en de opwekking op ieder tijdstip op elkaar afgesteld zijn. Aangezien microgrids erg verschillende eigenschappen hebben van het gewone elektrisch net, zijn hier specifieke regelstrategieën voor vereist. In deze doctoraatsverhandeling wordt een dergelijke regelstrategie uitgewerkt, de zogenaamde spanningsgebaseerde droop (proportionele) regeling. Het spanningsniveau wordt als de niet-conventionele parameter gebruikt om het microgrid te regelen.