Golfimpact is een gekend probleem in de scheepvaart en offshore industrie, beter bekend onder de term slamming. Dit fenomeen gaat typisch gepaard met zeer grote lokale drukken en krachten waarvan de maximale waarden, dewelke belangrijk zijn voor het design van maritieme structuren, tot op heden nog niet precies gekend zijn. Verschillende gekende schadegevallen illustreren immers dat de huidige designcriteria in enkele extreme gevallen de slammingkrachten onderschatten. Experimenteel onderzoek vormt de basis voor het inschatten van deze maximale krachten. In dit doctoraat wordt op laboschaal experimenteel onderzoek verricht naar de maximale drukken, krachten en vervormingen die gepaard gaan met de verticale waterintrede (bodemslamming) van quasi-starre en vervormbare cilindervormige en platte testobjecten. In het bijzonder wordt ook de invloed van de vervormbaarheid op de maximale slammingdrukken en -krachten onderzocht. Het kon worden vastgesteld dat voor de testobjecten met een grote vervormbaarheid opmerkelijk lagere drukken en krachten optreden. Dit is voornamelijk doordat een deel van de impactenergie door die vervormbaarheid wordt geabsorbeerd en dus als het ware een verzachting van de impact optreedt.