Iedereen heeft weleens gehoord van metaalmoeheid, maar ook bij beton kan vermoeiing optreden. Vooral civiele bouwwerken hebben te lijden onder grote aantallen belastingscycli, zoals herhaalde verkeersbelasting op wegen en bruggen of golfwerking op off-shore constructies. Bij elke belastingscyclus ontstaan microscopische scheurtjes, die steeds verder propageren en die geleidelijk aan afbreuk doen aan de sterkte van het materiaal totdat de betonstructuur het uiteindelijk begeeft. De meest courante betonsoort is traditioneel, getrild beton (TB), dat bij het storten uitwendige energie vereist om ongewenste luchtbellen te verwijderen en een volledige vulling van de bekisting te bekomen. Het recentere zelfverdichtend beton (ZVB) heeft door zijn aangepaste samenstelling (o.a. kleinere hoeveelheden grove granulaten, meer fijn materiaal en toevoeging van superplastificeerders) de eigenschap te verdichten onder invloed van zijn eigengewicht alleen. Uiteraard heeft dit ook invloed op de mechanische karakteristieken van het uitgeharde beton. Zo vertoont ZVB een verschillend breukgedrag t.o.v. TB, en aangezien vermoeiing van beton sterk gerelateerd is aan scheurpropagatie, is een gewijzigde vermoeiingsweerstand niet uitgesloten. Deze studie beoogt inzicht te verkrijgen in de vermoeiingsprestatie en de bezwijkmechanismen van ZVB, in vergelijking met TB. Hiertoe wordt zowel experimenteel als numeriek onderzoek uitgevoerd op verschillende betonmengsels. De observatie en simulatie van het breukgedrag en van diverse mechanische eigenschappen onder herhaalde belasting tonen aan dat ZVB brosser is dan TB, maar dat dit betontype in gewapende toepassingen daarom niet noodzakelijk gevoeliger is voor vermoeiing