Machines en constructies moeten steeds kleiner en efficiënter worden om economisch rendabel te zijn. Dit leidt tot hogere vermogensdichtheden en zwaarder belaste onderdelen, waaronder ook de verbindings¬technieken. In de machinebouw is een veelvoorkomende verbindingstechniek de voorgespannen boutverbindingen vanwege zijn demonteerbaarheid, eenvoudige constructie en lage kostprijs. Verbindingstechnieken die kleiner worden en meer kracht overbrengen zijn efficiënter, maar hebben ook een grotere kans op vroegtijdig falen. Er is nood aan een beter inzicht van het faalgedrag van verbindingstechnieken, zowel op fundamenteel vlak als op functioneel vlak. In het bijzonder de veelvoorkomend faalmechanisme fretting vermoeiing dient beter bestudeerd. Het onderzoek in deze thesis is voornamelijk experimenteel en focust op twee oppervlaktebehandelingstechnieken die toegepast kunnen worden en aanleiding kunnen geven tot een hogere vermoeiingslevensduur. Het tweede doel is de implementatie van cameratechnieken tijdens fretting vermoeiingsonderzoek dat kan bijdragen tot een meer fundamentele kennis. De resultaten van twee oppervlaktebehandelingstechnieken met betrekking tot de levensduur zijn significant en wordt waargenomen op twee verschillende proefopstelling. En eerste oppervlaktebehandelingstechnieken, het aanbrengen van een residueel spanningsveld met drukspanningen aan het oppervlak geeft een positieve invloed heeft op het frettingvermoeiings¬mechanisme. En tweede oppervlaktebehandelingstechnieken, het aanbrengen van caviteiten in het oppervlak om slijtagepartikels vanuit het contact te evacueren geeft geen significante invloed op de levensduur.