Dit doctoraat is gestart vanuit de ambitie om bij te dragen tot het in kaart brengen van de internationalisering van architecturale kennis en praktijken na WWII. De focus ligt op Afrika, meer in het bijzonder de periode vanaf de late jaren 50, wanneer de meeste landen op het continent onafhankelijk werden en voor de taak stonden om intens te gaan moderniseren. Gezien de beperkte financiële slagkracht van veel landen, en het gebrek aan de noodzakelijke expertise, profileerden multilaterale ontwikkelingshulporganisaties zich als een cruciale partner in dit proces. Met name Unesco, de Wereldbank en het Europees Ontwikkelingsfonds, investeerden massaal in ontwikkelingsprogramma’s, in het bijzonder in het domein van onderwijs en scholenbouw, dat een cruciale rol speelde in zowel de mentale dekolonisatie van Afrika, als in het proces van postkoloniale nation building. Dit doctoraat probeert de vormgeving en betekenis van de schoolarchitectuur die via deze drie internationale organisaties tot stond kwam te begrijpen door haar terug te traceren naar drie fundamentele componenten. Ten eerste de ontwikkelingsideologieën van de voornoemde organisatie, hun agenda en belangen, en hun beleid. Ten tweede de actoren die instonden voor het formuleren en implementeren van dat beleid, waaronder veel architecten. En ten derde de architectuurcultuur en bredere socio-culturele tendensen waarbinnen deze architectuurproductie zich situeerden. Gezien het aanhoudende belang van deze schoolgebouwen in het dagelijks leven van een groot deel van de Afrikaanse populatie, alsook de hernieuwde massale investeringen van (vaak dezelfde) ontwikkelingsorganisatie in Afrika vandaag, lijkt het essentieel om deze bijzondere architectuurproductie en haar wortels in specifieke ontwikkelingsdiscours beter te begrijpen.