Draadloze communicatie wordt wereldwijd door miljarden mensen gebruikt. Om deze communicatie mogelijk te maken, worden radiofrequente (RF) elektromagnetische (EM) signalen uitgewisseld tussen verschillende toestellen zoals bijvoorbeeld mobiele telefoons. Dit intensieve gebruik van draadloze technologiëen heeft een maatschappelijke bezorgdheid doen ontstaan over gezondheidseffecten die mogelijk veroorzaakt worden door persoonlijke blootstelling aan RF straling. Deze persoonlijke blootstelling wordt gekwantificeerd aan de hand van de totale invallende RF vermogensdichtheid, die opgemeten wordt door middel van persoonlijke exposimeters (PEMs). Dit zijn meettoestellen die op het lichaam gedragen worden en een antenne bevatten die RF staling kan ontvangen. In deze dissertatie wordt aangetoond dat deze PEMs een onaanvaardbaar grote meetonzekerheid vertonen en dat PEMs de invallende RF vermogensdichtheid onderschatten wanneer ze op het lichaam gedragen worden. Daarom wordt het gebruik van een persoonlijke, gedistribueerde exposimeter onderzocht. Dit is een meettoestel dat persoonlijke blootstelling aan RF EM straling opmeet d.m.v meerdere nodes die verspreid op het lichaam gedragen worden. Dit onderzoek toont aan dat dit meettoestel de invallende vermogensdichtheid meet met een kleinere onzekerheid en dat kalibratiemetingen van het meettoestel op het lichaam een onder- of overschatting van de invallende vermogensdichtheid voorkomen.